Skrípaleikurinn endalausi

Í allt haust hafa ótrúlegar verðhækkanir verið að koma fram. Álögur margra sveitarfélaga hafa hækkað verulega og flest sveitarfélög hafa fært útsvarsprósentu upp í hæsta leyfilega þak, þótt tvö eða þrjú sveitarfélög hafi lækkað álagið.

Blekið er vart þornað á samningablöðum um kaup og kjör, þegar fréttir Rúv.is greina frá frekari hækkunum: “Almenn komugjöld á heilsugæslustöðvum hækkuðu um 18 til 21 prósent um áramótin. Komugjöld til sérfræðinga og á bráðamóttöku hækkuðu um 11 prósent og greiðsla fyrir komu og endurkomu á göngudeildir hækkaði um 15 prósent.” – Upptalning á hækkunum er enn víðtækari en hér greinir.

Smánarlegar launahækkanir, sem ekki ná að leiðrétta kjör fólks gagnvart verðbólgu, standa engan veginn undir þeim hækkunum á vöru og þjónustu, sem nú koma fram.

Við stöðugar hækkanir fer verðbólgan af stað, framfærsluvísitala hækkar verðtryggðu húsnæðislánin. Næst gerist það að Seðlabankinn hækkar stýrivexti og þá er skammt í að aðföng heimila hækki, þar sem seljendur vöru og þjónustu þurfa að hækka álögur til að eiga fyrir hærri vaxtagreiðslum.

Þegar þarna er komið er skrípaleikurinn endalausi búinn að ná í skottið á sjálfum sér og allt byrjar upp á nýtt.

Ábúðarfullir verkalýðsrekendur hefja upp raust sína. Allt kjaftæðið um ábyrga kröfugerð tekur á sig nýjar og ýktar myndir með sömu afleiðingum og áður. Þeir sem þurftu á launahækkunum að halda fá ekkert eins og fyrr, hinir sem eru með háu launin, fá allt sem kallast má launahækkun, enda laun þeirra farin að halla í tvær glóðvolgar millur eftir síðasta kjarasamning.

Láglaunafólki fjölgar á stöðum sem úthluta ölmusu.

---